Een burn-out geschiedenis

Als beroepspiloot kon ik altijd op mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid en kracht vertrouwen. Na decennia werk als Senior Consultant en trainer was het hoog leggen van de lat normaal en zelfs motiverend en leek ik ook veel meer gedaan te krijgen onder tijd- en prestatiedruk.

Aan dat leven kwam een einde na een vechtscheiding die begon in 2006. Een huwelijk waar ik er altijd voor mijn kinderen en vrouw was geweest, maar helemaal leeg getrokken in werd. Na het verlaten van het huis, zat ik eind 2006 op een vakantiepark en keek naar de konijntjes die rond het huis sprongen, terwijl ik aan de warme chocolademelk zat en niet meer dan een paar uur per dag effectief kon werken aan mijn laatste opdracht.

Energie om veel te doen, had ik niet. Ik maakte mijn laatste opdracht als projectleider voor het ministerie van VROM af in 2007 en stopte mijn trainingsinstituut na tien jaar investeren erin, begin 2008. Ik had behoefte aan wat structuur en simpelweg opdrachten uitvoeren. Acquisitie of bijscholingen had ik niet echt de energie voor. Al snel kreeg ik een baan als Senior HRM consultant aangeboden voorjaar 2008, maar het noodlot sloeg toe. Een auto-ongeval met whiplash klachten als gevolg en een economische crisis die weinig werk voor consultants en trainers had, gaven dat deze carriere stap na een jaar al eindigde.

Ik kon nog wel werken maar vond niets en ging in op een UWV-voorstel om eens iets nieuws te proberen. Mensen over de telefoon motiveren bepaalde keuzen te maken. Sales.. Ik kon het goed. Ik had tenslotte als ondernemer ook mensen van mijn diensten overtuigd. Het was slecht betaald en de callcenter-werkomstandigheden waren niet best. Energievretend werk!

Er gebeurde dus wel wat in mijn leven, maar over een periode en ik had niet door dat ik niet veel meer kon en zeker niet op mijn oorspronkelijke niveau. Toen de economie aantrok kon ik niet meeliften en bleef hangen in parttime werk. Het werk leek langzaam opgebouwd te kunnen worden tot wat leukers. Ik werd in 2017 corperate trainer in de fondswerving. Het bedrijf stopte er echter mee een paar maanden nadat ik daar als trainer aan de slag ging.

Persoonlijke problemen werden niet meer al jaren niet echt opgelost. Vrienden werden onbewust op afstand gezet en mijn wereld werd nog kleiner. Er leek geen eind te komen aan deze periode. Medische specialisten hadden me onderzocht voor mijn hoge bloeddruk, hoofdpijnen, vergeetachtigheid en rugpijnen. Die waren begonnen kort na het auto-ongeval, maar geen oorzaken werden gevonden. Het woordje burn-out werd niet genoemd en kwam ook niet bij mij op.

Dat kwam pas nadat ik een integratieve therapeut benaderde. Er was eindelijk een verklaring voor al de symptomen. Een paar hypnotische suggesties en wat juiste vragen en het was duidelijk wat ik moest doen. Mijn hoofdpijnen en vergeetachtigheid werden snel minder en mijn bloeddruk weer goed. Mijn energie kwam terug.

Met die energie wilde ik weer wat. De eerste vraag was, waarom dit proces meer dan tien jaar moest duren. Waarom is er een niet standaard holistische aanpak bij huisartsen en bij HRM-afdelingen zodat zij dit toch erg veel voorkomende probleem beter van de juiste hulp kunnen voorzien? Waarom zijn zo weinige burn-out cursussen en allerlei retreats niet gericht op alle gebieden van lichaam, geest en emotie?

Mijn doel is nu het geven van burn-out preventie en herstel retraites met de integratieve therapeut waar wel alles wat nodig is om vaart in het herstel zit, aan te bieden. De hoop is met veel burn-out specialisten te kunnen samenwerken om samen de gang van zaken in Nederland te veranderen. Niet alleen in de zorg moet het anders. In bedrijven wordt in het algemeen bij de begeleiding van gestreste, overspannen, wellicht al afbrandende werknemers. Als HRM-consultant moest ik zien dat in Nederland wel veel Regelwerk bij HRM verankerd is en goed geregeld, maar het Mensen werk nog wel te kort komt.

Het moet anders, want ik kom te veel burn-outs tegen en geloof het onderzoek dan ook wel dat 1 op de 6 mensen burn-out verschijnselen heeft en herstel gemiddeld 8 maanden duurt. Veel te veel en veel te lang! Dus moet Nederland echt anders met dit probleem omgaan, want te veel tijd en daarmee productiviteit en levensplezier gaat nu verloren. In tijden van crisis die na de pandemie niet mis zal zijn, kunnen we ons dit niet meer permitteren. Mensen moeten beter worden geholpen.

Clement Faber

Trainer, consultant